آه از آن غم انگیز نگاهِ بی انتهایت!
که قهوه ات چنان تلخ است
فال آمد:
می میرم.
جامعه همیشه مالِ صداهای بلنده.
و من اینجام، بی صدا حرف میزنم.
پیوندها
اخیر
-
۰۴/۰۶/۰۹در ستایش مژههایت
-
۰۴/۰۶/۰۲در ستایش دستهایت
-
۰۴/۰۵/۱۶ولی بودنت خوبه
-
۰۴/۰۵/۰۸هرچه در او نیست همه نقص وجود است!
-
۰۴/۰۵/۰۷بی حوصله
-
۰۴/۰۵/۰۲شوخی
-
۰۴/۰۴/۰۱صبحت بخیر عزیزم
-
۰۴/۰۳/۲۱یک%
-
۰۴/۰۳/۲۰بهانه لازانیا
-
۰۴/۰۳/۱۶میخوای بکشیمون؟
قهوه ات یخ کرد