تا چه رسد به من؟!

شکر که زنده ام. نفس میکشم. و آهِ خرخره ام.

شکرِ این حواس؛ تصویر غم، بوی غم، طعم غم، صدای غم، جنس غم.

شکر برای طلوع که دق میدهد و غروب.

شکر خدایا! شکر برای گِله ام. که میشنویَش، محل نمیدهی و دست نمیکشم.

پ.ن: خدایا بلایم بزرگ شده و زشتی حالم از حد گذشته.