من زخمایی که با اون همه زور و زحمت و کار و پول و ورزش و چمیدونم این مسخره بازیا سعی داشتی پنهونشون کنی دیدم، نه تنها پیداشون کردم، حسشون کردم. حست کردم. تو فکر می‌کنی ازین به بعد چند نفرو میتونی پیدا کنی که به جای اینکه از چیزایی که بدست آوردی بهره‌برداری کنن، برای چیزایی که از دست دادی سوگواری کنن؟ اصلا میدونی چقدر باید توی یکی ریز بشی، چقدر باید دوسش داشته باشی تا بتونی اون آدم آسیب دیده درونشو ببینی و بغلش کنی و سعی کنی زخماشو ببوسی؟ هیچکس! هیپکسو نمیتونی پیدا کنی. آدمای این روزا دنبال درو کردن و آماده خوردنن، نه کاشتن و آبیاری.